W fotografii analogowej, jest ta „magia”, kiedy fotografujemy i nie możemy obejrzeć zdjęć natychmiast, tylko czekamy z niecierpliwością na ich wywołanie. Czekanie sprawia, że później jesteśmy bardziej zadowoleni z efektu naszej pracy – zdjęć, które mają zwyklebardzo charakterystyczne kolory, zależne od użytej kliszy. Osiągane efekty kolorystyczne, czy nawet zwykle niechciane, jak np. winieta, w fotografii analogowej mają swój klimat i często takie zdjęcia są atrakcyjne nawet bez żadnych przeróbek. Technicznie zaś klisze mają sporą rozpiętość tonalną, co można bardzo kreatywnie
wykorzystać. Kolejną zaletą jest to, że analogi są znacznie mniej podatne na uszkodzenia – często działają po upadku, a także lepiej znoszą skrajne temperatury, nie mówiąc już o tym, że starsze modele nie potrzebują nawet baterii, więc można je zabrać w znacznie odleglejsze miejsca.
Budowa aparatu analogowego:
To rodzaj aparatu fotograficznego, który rejestruje obraz za pomocą nośników analogowych, takich jak Np. błona pokryta światłoczułą emulsją. Obecnie wypierany przez aparaty cyfrowe, rejestrujące zdjęcia w postaci ciągu zer i jedynek.
Do roku 1975, kiedy wyprodukowano pierwszy, eksperymentalny aparat cyfrowy w laboratoriach Kodaka, aparat analogowy stanowił jedyną możliwą formę urządzenia rejestrującego obraz. Tym samym, pierwszy aparat fotograficzny, skonstruowany na bazie camery obscury przez Josepha Nicéphora Niépce’a w 1826 roku, był jednocześnie pierwszym aparatem analogowym.
Aparaty analogowe charakteryzują się tym, że obraz rejestrują w postaci innej niż zerojedynkowy zapis cyfrowy. Najczęściej oznacza to użycie, jako medium rejestrującego srebrowej błony fotograficznej, którą jeszcze nie tak dawno można było kupić praktycznie na każdym rogu w kioskach i sklepach, możliwe jednak są również inne formy zapisu analogowego.
Aparaty analogowe przez cały okres istnienia fotografii występowały w wielu różnych formach, z których część obecnie ma jedynie historyczne znaczenie, z kolei inne są stosowane do dziś, nawet w urządzeniach cyfrowych.
Aparaty analogowe możemy podzielić na:
- Aparaty skrzynkowe – najprostszy typ pod względem konstrukcyjnym. Była to po prostu skrzynka z obiektywem, pozbawiona wielu elementów regulacyjnych, czasem nawet migawki (ekspozycji dokonywano wówczas przez odsłonięcie i zasłonięcie obiektywu po określonym czasie).
- Aparaty mieszkowe – charakteryzowały się tym, że obiektyw umieszczony był na końcu wysuwanej harmonijki, którą można było złożyć, zmniejszając tym samym rozmiary aparatu, gdy nie był używany. Najczęściej przystosowane były do stosowania z błonami średniego formatu, zwłaszcza 6 x 9 cm. Czasy ich świetności przypadają na pierwszą połowę XX wieku.
na ekranie głównym lub karcie konta. 
Czym jest kamera otworkowa?
Jak zbudować własną kamerę otworkową w kilka minut?
Jest bardzo prosta. Jeżeli w aparacie w miejsce obiektywu umieścimy bardzo cienką blaszkę metalową z otworkiem o niewielkiej średnicy, na matówce ukaże się obraz bardzo podobny do tego, który daje obiektyw soczewkowy. Oczywiście obraz ten będzie bardzo ciemny (przez maleńki otworek wpada niewielka ilość światła), z tego powodu trudno obserwować szczegóły na matówce. Kiedy jednak założymy kliszę fotograficzną i naświetlimy ją przez odpowiednią ilość czasu, po wywołaniu otrzymamy prawidłowy obraz fotograficzny. Jego ostrość będzie ograniczona jakością wykonanego otworka. Następnie wykonajmy drugie zdjęcie, tym razem przedłużmy odległość obrazową czyli odległość od blaszki z otworkiem do materiału światłoczułego naszego aparatu. Wywołany obraz będzie wyglądał jakby został zrobiony za pomocą obiektywu o dłuższej ogniskowej. Możemy więc dowolnie kadrować obraz przez zwiększenie lub zmniejszenie odległości blaszki z otworkiem od kliszy. W ten sposób dysponujemy obiektywem o wielu ogniskowych. Obiektyw otworkowy nie ma więc stałej ogniskowej. Jego odległość od powierzchni światłoczułej może być dowolna, jednakże musi być zawarta w pewnych granicach.
